ต่างๆ ที่นี่เธอได้พัฒนาสไตล์ของเธอและฝังตัวอยู่ในชุมชนศิลปะของลอสแองเจลิส เปิดแกลเลอรี Galerie Camille ของเธอเองในเบเวอร์ลีฮิลส์ในปี 1970 เธอดึงดูดลูกค้าคนดังจำนวนมากที่มอบหมายให้เธอวาดภาพเหมือนของลูกสาวของประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสันในขณะนั้น Tricia นักร้อง Ella Fitzgerald และ สำนักพิมพ์ Los Angeles Times Otis Chandlerในมาลิบูก็เช่นกัน Asfour ทำตามหนึ่ง
ในแนวทางหลักในอาชีพการงานของเธอ นั่นคือการวาดภาพ
นักเรียนบัลเลต์ด้วยการเคลื่อนไหว เธอได้รับแรงบันดาลใจให้มุ่งความสนใจไปที่นักเต้นหลังจากได้เห็นการแสดงของนักศึกษามหาวิทยาลัย Pepperdine โดยเฝ้าดูกองทหารที่หลังเวทีหลายต่อหลายครั้ง แอสโฟร์ยังเป็นเงาของนักเต้นวัยเตาะแตะที่ Ballet Studio By The Sea สตูดิโอเต้นรำส่วนตัวอีกด้วย เธอรู้สึกทึ่งกับแนวทางการเต้นที่แตกต่างกันของกลุ่มอายุ: นักเต้น Pepperdine เข้าถึงฝีมือของพวกเขาด้วย
ความเข้มงวดและความคาดหวังที่กดดันตัวเองอย่างรุนแรง
ในขณะที่เด็กวัยเตาะแตะเป็นคนใจดีและไม่ประหม่า “เป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ให้ทุกอย่างที่พวกเขามีในการแสดงที่บางครั้งใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที” Asfour เล่าในโบรชัวร์นิทรรศการของการย้อนหลังในปี 2559 ที่วิทยาลัยวิจิตรศิลป์แห่งมหาวิทยาลัยเนวาดา ลาสเวกัสซ้ายIt’s Meสีน้ำมันบนผ้าใบ 20 x 24 นิ้ว และขวาSecond Thoughtsสีพาสเทลบนกระดาน 22 x 28 นิ้วได้รับความ
อนุเคราะห์จาก แต่งงานกับ วิศวกรการบิน
และอวกาศในลาสเวกัสในปี 1965 และมีลูกด้วยกันหนึ่งคนคือ Amber ลูกสาวของเธอในปี 1973 การเดินทางไปลาสเวกัสครั้งแรกนั้นได้รับการพิสูจน์แล้วว่าก่อร่างสร้างตัวอย่างมาก Asfour กลับมาที่เมืองนี้หลายครั้ง เข้าร่วมการแสดงในแถบนั้น เช่นเดียวกับทเธอมีนักเต้นบัลเลต์ในมาลิบู Asfour ก็ถูกดึงดูดโดยนักแสดงจากเวกัส ทั้งรูปร่าง ความซับซ้อน และความมีชีวิตชีวาของเครื่องแต่งกาย สิ่งนี้ก็จะพิสูจน์
ได้ว่าเป็นความหลงใหลที่ยั่งยืนเช่นกัน เมื่อเธอย้าย
ไปลาสเวกัสในปี 2555 Asfour วางแผนที่จะเกษียณจากการวาดภาพ แต่จูบิลี่! การแสดงที่ยาวนานที่ Bally’s Casino ตลอดจนมิตรภาพของเธอกับอดีตนักแสดงสาวที่ประสบปัญหาอย่างหนักหลังจากอาชีพการแสดงของเธอสิ้นสุดลง เป็นแรงบันดาลใจให้ Asfour อุทิศทศวรรษสุดท้ายในอาชีพของเธอให้กับการวาดภาพนักแสดงได้รับความอนุเคราะห์จาก RITA ASFOURจนกระทั่งเธอเสียชีวิตในปี 2021
Asfour ได้นำสายตาที่แหลมคมและจินตนาการอันเพ้อฝัน
มาสู่ภาพวาดนางโชว์ของเธอขณะที่เธอแสดงชุดบัลเลต์ แม้ว่าสังคมจะตีตราว่าความบันเทิงแบบดั้งเดิมในอดีตและศิลปะยุคหลัง แต่ Asfour ก็ตระหนักดีว่านักแสดงสาวได้บ่มเพาะงานฝีมือ ทักษะ และความมุ่งมั่นในระดับที่เทียบเคียงได้เหมือนกับนักบัลเล่ต์ ในขณะที่ดำเนินเรื่องแอบดูและเหยียดเพศอย่างโจ่งแจ้ง “ความก้าวย่างและท่วงทีของพวกเธอนิยามคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’” เธอเขียนในภายหลัง เช่นเดียวกับอัส
